Jagadguru Shri Kripalu Ji Maharaj

W wieku około 16 lat, Shri Maharaj Ji objawił swoją oryginalną Duchową Naturę. W tym czasie, każdy mógł w Nim zobaczyć prawdziwą formę miłości Radha Kryszny, objawiającą się w jej pełnej uroku najwyższej ekstazie błogiej emocji. Absolutnie w niej zaabsorbowany, Shri Maharaj Ji udał się do Chitrakoot, a potem do Sharbhang, rozdając Łaskę wyczekującym duszom.
W tym samym stanie Duchowego-zatracenia-świadomości, Shri Maharaj Ji przemieszczał się do Mahoba, a później do Jhansi. Ludzie z tego świata nie mogli zobaczyć Duchowego charakteru ciała Maharaj Ji, lecz widzieli fizyczną Jego ekspresję. Pobożni ludzie, którzy spotkali Shri Maharaj Ji, byli zdumieni widząc Go w Bhao (stan przeżywania duchowych błogich emocji) i czuli się zaszczyceni mogąc zaprosić Go do swoich domów. W ten sposób Shri Maharaj Ji miał do dyspozycji kilka domów, gdzie mógł się zatrzymać, czasami na kilka godzin, czasami na dzień lub dwa, będąc przez cały czas, 24 godziny na dobę, w stanie Bhao. Dzień lub noc nie robiły dla Niego żadnej różnicy. W tym czasie ludzie nazywali Go Paramhansji, ponieważ zawsze był w kompletnym zatraceniu w miłości do Radha Kryszny. Shri Maharaj Ji pozostawał w tym stanie przez około dwa lata.

Około 1940 roku Shri Maharaj Ji znalazł się we Wryndawan. W trakcie wymawiania słów „Kryszna, Kryszna” zaczynał tracić przytomność, tańczył w ekstazie i śmiał się głośno z radości w pełnym zachwytu podnieceniu. Jego obecność we Wryndawan pobudziła serca devotees, którzy go zobaczyli. Wiadomości o Shri Maharaj Ji rozeszły się po okolicy i kilkoro oddanych o sercach pełnych tęsknoty (pragnących przeżyc Duchowa Miłość) przybyło z Mathura i zaprosiło Go do swoich domów. Shri Maharaj Ji zdecydował, że nastąpił właściwy moment, żeby przedstawić duszom tego świata prawdziwy Bradź ras. To co Radha Rani i Śri Kryszna dali duszom około 5000 lat temu i co około 500 lat temu rozdawał Śri Ćajtanja Mahaprabhu – ten sam nektar miłości Kryszny. Będąc stale zatraconym w Radha Bhao, było Mu niezmiernie trudno nawiązać kontakt z ludźmi. Dlatego, dla dobra dusz, Shri Maharaj Ji częściowo wyciszył Swój stan Bhao i zdecydował się objawić Łaskę Radhy Kryszny wszystkim ludziom poprzez regularne satsang, które głównie składały się z sankirtan (naturalna metoda miłosnego łączenia się z Radha Kryszną przy pomocy śpiewu, wymawiając Ich imiona, duchowe zalety i cechy). Shri Maharaj Ji zaczął prowadzić satsang w domach devotees w Mathura, później w Agra i Allahabad, a następnie i w innych miejscach.

Na prośbę devotees, w 1955 roku Shri Maharaj Ji opisał duchową filozofię miłości Kryszny w „Prem Ras Siddhant”. Cała książka została podyktowana jednemu z oddanych, wliczając liczne cytaty w sanskrycie ze świętych pism (chociaż sam Maharaj Ji nigdy tych pism nie czytał). Oddany ten był niezmiernie zdziwiony wszechwiedzą Shri Maharaj Ji na temat pism świętych.

W październiku 1955 Shri Maharaj Ji zorganizował religijny zjazd w Chitrakoot, na którym pojawili się najwyżsi duchowi przywódcy Indii. Mahamahopadhyay Giridhar Sharma, prezydent Kashi Vidvat Parishad także tam obecny był poruszony Duchową dostojnością Shri Maharaj Ji i Jego Duchową wiedzą na temat świętych pism. Następny zjazd został zorganizowany w 1956 roku w Kanpur. Tam także zjawili się wybitni duchowi przywódcy, między innymi Śri Raj Narain, Shat Shastree, który był sekretarzem Kashi Vidvat Parishad, a zarazem wybitnie wykształconą osobą i popularnym nauczycielem w Varanasi. Także on był zaskoczony nieporównywalną wiedzą Shri Maharaj Ji. Kiedy wrócił do domu, zaprosił w imieniu Kashi Vidvat Parishad Shri Maharaj Ji do Varanasi z prośbą by obdarzył Łaską uczonych i uczniów poprzez danie wykładu.

Tak więc Śri Maharaji pojechał do Kashi w 1957 roku. Jego wykłady trwały 7 dni. Zgromadzili się prawie wszyscy uczeni z Varanasi, a także wielu znanych uczonych z innych prowincji Indii. Nigdy wcześniej nie widzieli oni takiej Duchowej osobowości; Shri Maharaj Ji był nie tylko doskonale obeznany w cytatach ze wszystkich świętych pism (Wedy, Upaniszady, Sutry, Upawedy, Wedangi, Darśan Śastry, Purany, Itihasy, filozofię poprzednich Jagadguru i pisma Świętych Rasik itp.) ale był zarazem bardzo pokorny, życzliwy i ciągle zaabsorbowany w Bhao Radha Kryszna, co też promieniowało z jego osobowości. Uczeni pandits z Kashi Vidvat Parishad jako pierwsi oddali hołd Shri Maharaj Ji dekorując i obsypując Go kwiatami i wychwalając swoje szczęście, które pozwoliło im uczcić Shri Maharaj Ji jako Najwyższego Jagadguru tego czasu. Shri Maharaj Ji jest piątym autentycznym Jagadguru ostatnich 5000 lat. Przed Nim było tylko czterech autentycznych Jagadgurus: Jagadguru Nimbarkacharya (600 lat p.n.e.), Jagadguru Shankaracharya (509-477 p.n.e.), Jagadguru Ramanujacharya (1017-1137 n.e.) oraz Jagadguru Madhvacharya (XIII wiek n.e.).

Poprzez niezliczone wykłady Jagadguru Kripalu Ji Maharaj wyjaśnił najbardziej złożone nauki pism hinduskich w prosty i praktyczny sposób, który może być zrozumiały dla ludzi w każdym wieku i o każdym pochodzeniu. Podkreślał, że roopdhyan (aktywne angażowanie umysłu podczas medytacji nad formą, cnotami i Boskimi działaniami Boga) jest najważniejszą częścią każdej formy Bhakti i uważał Bhakti bez roopdhyan za pozbawioną życia.

Aby ułatwić pogrążenie umysłu w Bogu, objawił morze materiałów religijnych, w tym Prem Ras Siddhant, arcydzieło, które odwołuje się do setek hinduskich pism i ustanawia Bhakti jako najłatwiejszą i najpewniejszą drogę do Boga; 1008 oryginalnych pads (pieśni nabożnych), które przewyższają pisma wielkich Świętych i ukazują głębię Bradź Ras, najwyższej formy Boskiej błogości; oraz tysiące innych bhadżanów i kirtanów Radha Kryszny.